Doppie, het gemis van jou is onbeschrijflijk groot
Ben je levend, of ben je dood?
Dat laatste is wat ik in mijn hart vanaf de eerste minuut al wist
Toch bleef ik mezelf voorhouden dat ik me misschien had vergist

Jouw schorre mauw nooit meer te mogen horen
Oh Doppie zonder jou heeft het leven alle glans verloren
Je schele naïeve blik, je voorpootjes om mijn nek geslagen
Zo mocht ik je altijd als een kindje met me mee dragen
Niet meer door jou worden wakker gemaakt met een voorzichtige nagel, en een beet in mijn neus
Nooit meer het gesnurk naast me te horen van jou mijn lieve dikke reus

Je bent zonder mij naar de regenboogbrug moeten gaan
Maar lieve Doppie blijf alsjeblieft niet halverwege staan
Al heb ik hier zonder jou intens verdriet
Steek de brug over tot in het licht en twijfel niet
Voeg je bij Rob en laat jullie zorgen achter op de brug
Want weet, wanneer mijn tijd gekomen is, dan zien we elkaar terug

Ons eerste Moeshoekje (kitten uit onze cattery). Dopperman, Doppie, Dopje, D(t)opper, hij heeft vele koosnamen. Mijn lieve Doppie is op maandag 16 februari 2015 tussen 18.00 en 19.30 uur uit de tuin verdwenen en nooit meer teruggekeerd.

De berichten die een dierentelepaat en een sjamaan doorkregen wezen dezelfde richting op, Doppie is over het paadje de achtertuin uitgelopen en aangereden op het weggetje achter mijn tuin.
Een tweede raadpleging van de geesten met een heldere vraagstelling leverde helaas een helder antwoord op. Door de aanrijding is hij op de oever van het watertje langs de weg geslingerd. Die oever is steil, het water stroomt snel om tenslotte in het kanaal uit te komen. De kans dat ik Doppie nog terug zou vinden daarmee onmiddellijk wegnemend.
Dit bij de droom van mijn moeder voegend dat Doppie onder water geraakte nam mijn laatste hoop weg hem ooit nog terug te zien - dood of levend.

Op het grafje van Scar prijkt een witte cyclaam, het symbool van mijn liefde voor Doppie. Ik heb hem geen laatste rustplaats kunnen geven, maar gedenk hem nu bij Scar, degene die hem als kitten de zorg heeft gegeven die hij nodig had om op te groeien.

Doppie was voor mij heel speciaal. Samen met zijn zusje Roisin zag hij op 16 april 2006 het levenslicht.
Maar het ging niet goed met de twee. Roosje overleed nog voor ze twee weken mocht worden. Ook daarna moest er nog gevochten worden, nu voor het leven van Doppie. Mama Mug gaf geen melk, ze vond de kittens blijkbaar niet levensvatbaar genoeg.
Samen met pleegmoeder Scar en 'oma' Marietje hebben we Doppie er doorheen getrokken. Dat maakte de band die we daarna met hem hadden wel heel speciaal.

Hier volgt de tekst verder in tegenwoordige tijd, het doet me nog te veel pijn om in verleden tijd te moeten schrijven.

Doppie is vooral het 'kind' van Marie-Angelique. Waar zij is, is hij ook en andersom gekeerd is hij haar alles. Hij heeft een ontzettend lief en aanhankelijk karakter. Hij is prachtig zwaar gebouwd, met poten als een bouwvakker. En heb je zijn snorharen al eens gezien? Met een boogje naar beneden afhangend, als van een tijger.
Misschien kijkt hij inderdaad wel scheel, maar Doppie heeft ondanks dat prachtige kinderen nagelaten.
Gelukkig bleek geen van hen behept met deze 'achtste schoonheid' te zijn.

Aanvankelijk stond Doppie in het stamboek geregistreerd als zwart tabby gemarmerd.
Zijn moeder en grootmoeder bleken weliswaar aan de hand van hun nageslacht zilver, maar Doppie leek zo duidelijk zonder zilver dat we voor een registratie zonder zilver kozen.

Toen zijn zoon Tristan zwart smoke bleek te zijn, terwijl mama Mijntje zeker geen zilver in haar lijnen heeft, kan het niet anders dan dat Doppie toch ook zilver is. En dat is dan ook wat er nu op zijn gewijzigde stamboom prijkt.

Eén brok charme en in het bezit van de achtste schoonheid

Meer Tommie's en Tristans gaat Doppie niet maken, want naar mate zijn zoon Tommie ouder werd, werd zijn geldingsdrang groter en de plassen op ongewenste plekken in huis navenant. Doppie leeft nu als castraat onder ons dak en zijn grootste hobbies zijn in de tuin mijmeren en bovenal: ETEN!