Geboren op 28 februari 2023
ouders: A*Dragonlance's Elvis (Kalle) en Do-Re-Me Fra Jegere Drøm (Doortje)

Omdat ik Re op een gegeven moment buiten de kast tegen kwam, werd het tijd om hun bewegingsruimte wat te vergroten. En dat werd in dank afgenomen! Met name Do ging al vlot aan de wandel. Zij is dan ook wat voor in ontwikkeling op de twee flessekinderen.
Uiteraard vond ik het toen ook wel tijd om wat vaste voeding aan te bieden. Nou, dat wordt in alle toonaarden geweigerd dus heb ik na een paar dagen de 'strijd' maar opgegeven. Er staat nu een bord met wat hapjes en wie daar aan toe is, kan pakken. In de praktijk zijn dat steeds de volwassenen

Omdat Mi wel erg veel antibiotica heeft gekregen in haar nog maar korte leventje, leek het me zinvol om probiotica te gaan geven. Ik kocht het poeder van Puur, dat je oplost in - in mijn geval lauwwarme melk.
Waarom probiotica? "Dit supplement bevat goede darmbacteriën die bijdragen aan een goede voedselvertering door de productie van enzymen. Probiotica produceren kortketenige vetzuren, een zeer belangrijke voedingsstof voor de darmcellen. Een goede conditie van de darmcellen is nodig ter preventie dat allerlei ongewenste micro-organismen door de darmwand in de bloedbaan terecht komen. Zo draagt Puur Probiotic bij aan een goede darmflora."

Zo gezegd, zo gedaan, ik loste het poeder op in de Farmfood No 1 geitenmelk die ik Re en Mi voer. Ik maak 2x per dag een hoeveelheid melk aan en het leek me goed om maar in één van die porties probiotica te doen. Je moet niet overdrijven tenslotte. Ik hou per flesbeurt bij wie er hoeveel drinkt. Zo kan ik goed zien of er een kitten minder fit is als er meerdere flesbeurten achter elkaar minder wordt gedronken. En ja hoor, Mi weer. Ik kreeg er gisteren overdag maximaal 1 ml per flesbeurt in, daar waar haar broertje er zo 10 per beurt wegzoog. De paniek sloeg alweer toe bij mij en ik heb twee keer klaar gestaan met warme kruik en draagzak om de dierenarts te bellen. Maar omdat ik aan mezelf twijfelde (ik zie nu al heel snel spoken), toch nog even aangezien.

Toen was het tijd voor de volgende portie melk aan te maken. En ja hoor... mevrouw heeft alle flesbeurten van deze portie 9 tot 12 ml gedronken.
Het enige wat ik kan bedenken, is dat ze niet van de vanillesmaak van de probiotica houdt.

En ja... Mi wint. Geen probiotica meer door de melk

Gisteren was ik weer samen met Mi op pad naar de dierenarts in Nieuw-Amsterdam. Maar, als je 2,5 week oud bent wil je natuurlijk niet meer in een koeltasje met kruik vervoerd worden. Dus ging ze mee in de draagzak met een warmtepad erin. Geen foto van ons samen helaas, maar bij deze een foto van de draagzak zodat jullie een idee krijgen van hoe zoiets eruit ziet. Ze vond het prachtig en kon onderweg vanaf mijn schoot kijken naar alles wat in een sneltreintempo aan haar voorbij ging (of was het andersom).

Dat haar longen nog verre van hoe ze zijn moeten waren, dat wist ik al. Daar heb je geen stethoscoop voor nodig om dat te horen. En uiteraard werd dit ook door de dierenarts bevestigd. Maar het goede nieuws voor Mi was dat ze geen injectie meer hoefde, want er gaat nu een ander pad bewandeld worden.
Mi is ondertussen de 300 gram gepasseerd. Dit betekent dat ze het minimumgewicht bereikt heeft om een andere keuze van antibiotica veilig te kunnen doseren. Ze krijgt nu dus 2x per dag 0,08 ml Synulox in haar bekje gespoten.
Dit is een combinatie van 2 soorten antibiotica, en bestrijkt een breder spectrum aan bacteriën. Hopelijk ook de boosdoeners die het zo goed vertoeven vinden in de longetjes van Mi.

Verder bleek ze toch wat verstopt te zitten en is verlost van een hoop te stevige ontlasting. En dat is gelijk merkbaar, want drinken gaat inmiddels weer een stuk gretiger. De voedingen van de nacht zijn versoepeld naar eens in de drie uur, overdag houden we het voorlopig nog even op eens in de 2 uur. Op naar verder herstel!

Vandaag moest Mi terugkomen voor opnieuw een antibiotica injectie. En omdat ik onderhand erg onzeker ben geworden en ik wilde voorkomen dat ik er morgen weer met Re zou zitten terwijl ik vandaag had kunnen weten dat hij al niet in orde was, heb ik het hele gezinnetje exclusief papa meegenomen. En dat heb ik geweten, wat een stresskip is Doortje toch in de auto. De kleintjes waren er gelukkig heel relaxed onder. Eenmaal bij de dierenarts in de wachtkamer dacht ik dat ik een wolf in mijn reismand mee had. Bij elke miauw van een andere kat in de wachtkamer joelde ze het uit, je zou er haast bang van worden. Zelfde verhaal bij de dierenarts in de spreekkamer, als een kleintje van haar maar een piep op de onderzoekstafel gaf. Nee, echt een succes was dit gezinsuitje niet.

Maar, zowel Do als Re prima schone longen. Mi was geen verrassing dat het nog misse boel was, wanneer je je oor tegen haar aan legde was het gereutel nog steeds te horen immers en haar ademen gaat ook nog steeds stukken sneller dan bij haar nestgenootjes het geval is. Het ziet er naar uit dat Mi nog wel een aantal ritjes Nieuw-Amsterdam zal gaan maken, om haar driedagelijkse injectie te halen.

Maar, we waren niet alleen voor Mi bij de dierenarts vandaag. Ook Zorro is daar nog. Hij had een vreemd voorwerp in zijn dunne darm dat de boel blokkeerde. Maandag is hij geopereerd en nu is het afwachten tot hij weer zelf gaat eten en - niet onbelangrijk - hij weer gaat poepen. Want op dit moment liggen zijn darmen nog steeds volledig stil. Omdat hij niet eet wordt hij onder dwang met een spuitje gevoerd, dus ik had de stille hoop dat als ik vers vlees en ons televisiedekentje voor hem mee zou brengen, hij weer wat hapjes zou gaan nemen. Maar helaas, dat was niet het geval. Wel was hij heel erg blij met zijn dekentje. Voor het eerst kwam er beweging in hem en ging hij er aan snuffelen Ik heb het wel heel erg met hem te doen

En toen zat ik gisterochtend alweer met kleine Mi bij de dierenarts. Haar longen waren weer helemaal vol en het ademen viel haar heel zwaar. Kennelijk was voor haar de antibioticakuur toch te kort. Dit keer was het heftiger dan de eerste keer dus ik vond het best spannend of ze het zou redden. Ze kreeg weer vocht toegediend, een injectie antibiotica en opnieuw weer met eens per uur melk in haar bekje zien te druppelen. Zou ze die middag niet zelf gaan drinken, dan moest ik terug en zou ze dexamethason krijgen en de stap nemen naar sondevoeding.
Ik had de sonde al uitgekookt en klaar liggen, tot ze tot mijn grote opluchting toch weer heel behouden zelf ging drinken uit het spuitje! Dit heeft ze vastgehouden en vanochtend na een voor mij weer zware nacht, bleek ze zeer netjes aangekomen te zijn.
Ook papa Kalle heeft het er maar druk mee, waken over de kleintjes
Dinsdag weer terug voor controle en nieuwe spuit antibiotica en ik denk dat ik Re voor de zekerheid ook maar meeneem om te laten luisteren of zijn longen wel helemaal schoon zijn.

Ondertussen was er een nieuwe zorg bij gekomen. Zorro gaf iets over dat eruit zag en rook als ontlasting. Hij at niet meer, en dat zegt in het geval van Zorro alles. Dus vanochtend met hem naar de dierenarts in Nieuw-Amsterdam, wat ben ik toch blij dat mevrouw Hendriks altijd als het nodig is voor me klaar staat!
Hij bleek al licht uitgedroogd en omdat er niet iets voelbaar was in zijn buik moest ik hem daar achter laten voor een röntgenfoto met contrastvloeistof.
Later werd ik gebeld met het bericht dat er inderdaad, zoals ik al vreesde, een voorwerp in zijn darmen zat dat er operatief uit moest. Vandaag wordt hij eerst gestabiliseerd, morgenochtend wordt hij geopereerd. Omdat het een grote ingreep is moet ik telefonisch standby zijn, om eventuele beslissing te nemen als er complicaties zijn.
Oh oh, wat heb ik een knoop in mijn maag. Mijn arme angstige mannetje daar in een vreemde omgeving, met een operatie op komst die niet gegarandeerd goed af hoeft te lopen 😭

Vandaag was de controle van Re door de dierenarts en zijn tweede en laatste antibiotica injectie. Zijn longen klonken prima en geen opgezwollen kliertjes meer. De heenweg liet hij van zich horen vanuit de koeltas met kruik, op de terugweg had hij het beter voor elkaar. Hij was namelijk in mijn mouw gekropen en daar in slaap gevallen

Re was gisternnacht voor zijn doen uitzonderlijk stil, en ging steeds minder gretig en mindere hoeveelheden drinken. Gisterochtend bleek hij afgevallen te zijn t.o.v. de avond ervoor en hij voelde ook slapper en warmer.
Toen de dierenarts open ging heb ik gelijk gebeld en gelukkig kon ik die ochtend nog tussen de operaties door terecht. De thermometer wees 40,9 aan en zijn longen klonken helemaal verkeerd, ook een longontsteking dus. Daarom ook voor Re een injectie antibiotica, onderhuids vocht en elk uur 1 ml voeden tot hij opknapt. Vrijdag terug voor weer een injectie antibiotica.
Ondanks dat hij veel zieker leek dan Mi, knapte hij razend snel op en dronk een uur later alweer gretig. Tot nog toe gaat hij goed, maar kwam Mi niet zo goed aan de afgelopen 24 uur. Dus dat blijft alert blijven ook op haar!

Inmiddels is kleine Mi-Mi aan het opknappen! Vandaag is ze weer meegereisd in haar koeltasje met kruik naar de dierenarts in Nieuw-Amsterdam. Die was tevreden, al klinken haar longetjes nog niet schoon. Ze heeft weer een injectie antibiotica gehad die 3 dagen werkt, en de verwachting is dat dit voldoende moet zijn om haar helemaal te genezen. Wel moet ik het goed in de gaten blijven houden en bij de geringste twijfel met spoed terug komen.

Het flessen kan inmiddels volgens een wat minder moordend schema. Vanaf gisteren hield ik al eens in de twee uur aan en vanaf vandaag eens in de drie uur. Dat geeft mij ook wat meer ruimte om aan mijn nachtrust te komen.
Omdat ik goed wil bijhouden wat erin gaat en wat dat voor een toename in gewicht geeft, hou ik alles in een spreadsheet bij.

Daaruit blijkt ook dat de enige die moedermelk binnen krijgt, Do is. Dat is dan gelijk ook een bull van een kitten. Ik heb de afgelopen dagen met regelmaat onder het staartje gekeken, maar het is echt een poesje.
Omdat ze alle drie gebrand zijn op mijn bijvoedingen, krijgt zij ook steeds een milliliter mee. Het gevolg is dat ik nu 3 terrorkittens in huis heb: zodra ik in de buurt van de bevallingskast ben begint het stel te gillen als magere speenvarkens en naar het kussen dat voor de kast ligt te tijgeren. De snelste daarbij is Re. Die is zo gretig dat hij niet eens fatsoenlijk de speen in zijn bek krijgt.

Het is maar goed dat er al kandidaten in beeld zijn, want anders had ik ze vast en zeker alle drie zelf gehouden

Het ging gisteren niet goed met Mi. Ze wilde gisteravond niet meer drinken, haalde klikkend adem en bleek die dag flink afgevallen. Ze had hoge koorts, een beginnende longontsteking was voor de hand liggend.
Ik kon gelukkig gelijk met haar bij de dierenarts in Nieuw-Amsterdam terecht, waar ze een injectie antibiotica heeft gehad en onderhuids vocht. De drie dagen daarna moest ze elk uur 1 ml melk gevoed krijgen en zondag weer terug komen voor een nieuwe injectie antibiotica.

De eerste nacht en dag zitten er inmiddels op en er is winst, ze is 1 gram aangekomen! Af en toe drinkt ze zelfs gretig. Ik was er gelukkig alert op dat dit kon gebeuren, aangezien ze lang in het geboortekanaal heeft gezeten en er dan grote kans is dat er vruchtwater in de longen komt. Normaal gesproken 'zwaai' ik ze dan direct na de geboorte uit, maar omdat zij nog vast zat aan de placenta die niet wilde komen kon dit niet direct gebeuren.

Echt van een overvloedige melkgift is er bij Doortje niet te spreken dus ook de andere twee krijgen af en toe bijvoeding. En dat maakt ze regelrechte terror kittens, met name Re schuift gillend in een razend tempo naar de rand van de kast als hij me aan hoort komen en staat vooraan om melk te krijgen. Helaas voor hem is dat niet zo vaak als zijn zusje Mi krijgt.

Ik begin er voorzichtig vertrouwen in te krijgen dat Mi erdoorheen te slepen is, en al is dit best zwaar om in je eentje te doen (vooral 's nachts), het is het dik waard!

Gistermiddag en -avond zijn de kittens van Doortje en Kalle geboren. De eerste kwam vlot, de twee erna met wat meer moeite want die lagen in stuit. De namen zijn inmiddels bekend! De kittens zijn vernoemd naar hun moeder omdat dit mogelijk haar laatste nestje zal zijn. En hun vader zal het waarschijnlijk ook wel eens gezongen hebben (Elvis Costello in ieder geval wel).

Ik stel jullie hierbij het Korte Namen Nestje voor:
Do- Zwart zilver gemarmerd met wit poesje, eerst geborene met een gewicht van 95 gram
Re - Zwart zilver gemarmerd katertje, als derde geboren met een gewicht van 110,4 gram
Mi - Zwart gestreept met wit poesje, als tweede geboren met een gewicht van 110,7 gram.

Individuele portretjes laten nog even op zich wachten aangezien Doortje nog erg onrustig is en ik het niet wil verstoren als de kittens lekker bij haar liggen te drinken.

En nee - de bevallingskist is niet van kleur verschoten. Zowel Doortje als ik waren niet tevreden over de eerste, dus had ik eergisteren toch de tweede nog opgebouwd.

Vandaag is het dag 64 na de eerste dekking. Gemiddeld gezien bevalt een poes op dag 64. Maar, ten eerste is het een gemiddelde en ten tweede is er gedurende 3 etmalen verdeeld over 4 dagen gedekt. Dus ja, als pas de laatste dekkingen voor bevruchting hebben gezorgd is het nog geen dag 64. Hoe dan ook vindt Doortje het nog niet zo ver en wordt de bevallingskist nog steeds vooral door Epril benut, terwijl Doortje gewoon op de bank ligt.

Aangezien zowel Kalle als Bintje zich op het moment geroepen voelen om in huis te sproeien, moest ik een andere oplossing verzinnen dan de canvas bench die ik altijd als bevallingsplek gebruik. Dus bestelde ik voor mijn gevoel ruim op tijd een afneembaar kastje van gespoten MDF dat bedoeld is om je kattenbak in te plaatsen, maar wat bij Truus van de Moeshoek die bij cattery Skidbladnir woont zeer in de smaak viel als bevallingskist.

Zeer op tijd zou het zijn geweest, als de DPD niet zo'n moeite had gehad om mijn adres te vinden. Na 5 dagen tevergeefs met mijn kist rond te hebben gereden, kwam iemand op het geniale idee om een print van de ligging van mijn huis op Google Maps te maken en op de doos te plakken.

Anderhalve week later dan nodig was geweest werd de kist zodoende toch nog bezorgd, maar ja ondertussen had ik ook al elders een kist besteld dus nu heb ik er twee... Misschien dat ik die tweede in de toekomst ga gebruiken om het voer van de kittens in te zetten en de opening verklein zodat de volwassen katten er niet bij kunnen.

Ondertussen is kist nummer 1 opgebouwd en wordt hij alvast ingelegen door de andere katten. Er is dimbare verlichting in aangebracht en een camera opgehangen zodat de aanstaande kittenkopers als de kittens geboren zijn mee kunnen gluren in de bevallingskamer.

We zijn er klaar voor!

Het lijkt erop of Kalle weet waar Abraham de mosterd haalt, en het samenzijn met Doortje in een zwangerschap heeft geresulteerd .